Wim Meutstege schopt het als Spartaan tot Oranje, ​ziet bij Ajax zijn carrière voortijdig afgebroken​

In de rubriek Kasteelkanjers wordt het vizier gericht op oudspelers die Sparta in het roodwitte shirt extra kleur hebben gegeven. In de rij der memorabele smaakmakers belicht Louis Du Moulin ditmaal linksback Wim Meutstege, die zich in de jaren zeventig geregeld als flexibele vleugelverdediger onderscheidt en zelfs het Nederlands elftal haalt. Aan de voortzetting van zijn carrière bij Ajax komt een voortijdig einde vanwege ernstig knieleed.​​​

Wim Meutstege (van 28 juli 1952) groeit als kruidenierszoon op in Lochem in de Achterhoek. Voetbal en turnen zijn voor hem de favoriete sporten, waarvoor hij ook meer dan gemiddeld talent blijkt te hebben. Wanneer hij op een gegeven moment moet kiezen valt zijn keuze op het spel met de bal, waarmee hij het al tot het Gelders Jeugdelftal heeft geschopt. ​

Na zijn debuut als zeventienjarige in het eerste van Sportclub Lochem is er voor hem al snel veel belangstelling van elders. Met name trainer Barry Hughes van Go Ahead Eagles is erg van hem gecharmeerd en haalt hem naar Deventer.,,Wim gaat het als kopsterke spits helemaal maken!” roept de markante Welshman keer op keer.​

In de punt van de aanval zal Meutstege evenwel nooit echt doorbreken. Maar een of twee linies daarachter zeker wel, zij het niet bij de Eagles maar bij Excelsior. ,,Omdat ik in Den Haag was gaan studeren aan de sportacademie was het nogal lastig om steeds op en neer naar Deventer te rijden,” herinnert Wim zich. ,,Daarom zochten Go Ahead en ik naar een oplossing en dat leidde ertoe dat ik werd verhuurd aan Excelsior in Rotterdam, waardoor studie en voetbal veel beter te combineren viel.”​

Winnende goal tegen Sparta
De transfer betekent direct veel meer speelminuten op Eredivisieniveau, wat Meutstege goed afgaat. Hoogtepunt gedurende zijn twee seizoenen in Kralingse dienst vindt plaats op Het Kasteel, waar hij op zondag 20 augustus 1972:  in de toen nog niet zo beladen stadsderby tekent voor de enige en dus winnende treffer. Onverwacht viert Excelsior dan even feest, maar de Woudesteiners zullen toch een zwaar seizoen tegemoet gaan, eindigend met degradatie.​

Waarna Sparta zich voor Meutstege meldt en hem ook weet te strikken. ,,Ik zag die overgang als een mooie promotie,” aldus Wim. ,,Met Excelsior bungelden we steeds onderaan in de Eredivise, Sparta speelde in die jaren steevast in de top vijf. Het elftal waarin ik terechtkwam kende bovendien een aantal spelers waar je als jong pikkie van 21 flink tegenop keek en van wilde leren. Nol Heijerman, Willy Kreuz, Janusz Kowalik, Hans Venneker, niet te vergeten Pim Doesburg, bij elkaar was dat een stel kanjers, daar kon je je lekker aan optrekken.”​

Op Spangen maakt ‘Meut’ deel uit van de nieuwe generatie die langzaam maar zeker de rol van voernoemde routiniers gaat overnemen. Denk aan Luuk Balkestein, Henny Michielsen, Joh van Zoest, Pim Verbeek. Zelf ontwikkelt Wim zich stug door, met als prettig gevolg dat hij zich in de selectie van het Nederlands elftal speelt. ​

Bijzonder Oranjedebuut
Tijdens het EK van 1976 in Joegoslavië debuteert hij ook in het grote Oranje, zij het wel dankzij het desastreuze verloop van dat toernooi. De ‘helden van ’74’ hebben zich tegen Tsjecho-Slowakije enorm vergaloppeerd (3-1-verlies, rode kaarten Cruijf, Neeskens, Van Hanegem). Vanwege de directe schorsingen moet bondscoach George Knobel alsnog een beroep doen op twee niet meegereisde reserves. Het zijn Wim Meutstege en Kees Kist, die in aller ijl worden ingevlogen om kort daarop daadwerkelijk bij te dragen aan de 2-3 winst in de ‘kleine finale’ op het gastland. Helaas voor Wim blijft het bij dat ene optreden als A-international. ,,Ik heb in totaal nog wel zeven keer op de bank gezeten zonder tot een invalbeurt te komen. Tegenwoordig is dat bijna ondenkbaar, maar toen mochten er maar twee wissels worden toegepast en alleen bij blessures. Wie in de basis stond bleef bijna altijd staan, zo had je dus als reserve maar weinig kans op speeltijd.”​

Ajax-Nottingham Forest
Met Cor Brom als Kasteelheer beleeft Meutstege bij Sparta nog twee sterke seizoenen, die hem met zijn  trainer naar Ajax zullen loodsen. Ook daar onpopt hij zich als een vaste waarde van betekenis, totdat op 23 april 1980  het noodlot toeslaat. In het Europa Cup 1-duel tegen Nottingham Forest raakt opponent Martin O’ Neill Meutstege in een heftige botsing zeer ongelukkig. De opgelopen knieblessure is ronduit ernstig en zal vervolgens niet foutloos worden behandeld. Na lang revalideren heeft Wim maar te accepteren dat zijn carrière als profvoetballer erop zit. ,,Doodzonde natuurlijk,” weet ‘Meut’. ,,Maar, ik heb me al gauw kunnen troosten met de gedachte dat ik toch tien fantastische jaren heb mogen meemaken. Hoeveel getalenteerde jongens zijn er niet geweest die het met veel minder hebben moeten doen? Neem Robbie de Wit. Of bij Sparta Pim Verbeek en zijn broertje Robert. Vergeleken met hen heb ik niks te klagen.”​

Nooit op zeker
In Rotterdam en in  Amsterdam is Meutstege van een schuchter provinciaaltje een man van de wereld geworden. Vandaar dat hij er ook niet voor terugdienst het avontuur in het buitenland aan te gaan na zijn voetbaljaren en aansluitend een kortstondige periode voor de klas. De exotische escapades die hij onderneemt zijn teveel om op te noemen, de daaraan verbonden jobs enorm uiteenlopend. Zo duikt hij op als archivaris op de ambassade in Georgië, nadat hij geboekt heeft gestaan (onder meer)  als vorkheftruckchauffeur, beheerder van een zwembad en  als managing director bij een Thaise massagesalon. Duidelijk is wel dat op zeker spelen voor hem niet zo nodig hoeft. ,,Integendeel zelfs, ik ga graag telkens weer nieuwe uitdagingen aan, dat houdt me lekker scherp,” aldus globetrotter Wim. ,,De laatste tijd zit ik veel in Oeganda, in Kampala waar goede vrienden van mij een hotelletje runnen. Als zij weg willen neemt ik daar de honneurs waar. Verder ben ik graag in Auvergne, in Frankrijk en af toe dan ook nog in Nederland, bij mijn zoons of bij mijn ex.”​

Mooiste jaren
Met de hand op zijn hart bekent hij dat zijn vijf jaar als Spartaan de mooiste periode van zijn sportieve leven heeft gemarkeerd. ,,Ajax was uiteraard top, maar bij Sparta was de sfeer toch veel leuker, gezelliger. Gelukkig is die er nog steeds, daarom zul je mij heus nog wel eens op Het Kasteel tegenkomen.”      ​