Robert Verbeek is na avontuurlijke trainerscarrière weer ’thuis’  

Robert Verbeek (van 26 juli 1961) behoort eind jaren ’70 tot wellicht de meest talentrijke lichting eigen jeugdspelers uit de Spartaanse geschiedenis. Met onder anderen René van der Gijp, Danny Blind, Ron van den Berg en Adrie Andriessen belooft de jongere broer van centrale verdediger op dat moment Pim in die dagen uit te groeien tot een oerdegelijke, onverschrokken linksback waar de Kasteelclub nog jarenlang plezier van zal hebben. Het lot zal evenwel anders beslissen: door aanhoudend blessureleed (een reeks van slepende problemen met de knieën) zal Robert Verbeek veel te weinig in actie komen en uiteindelijk op 23-jarige leeftijd een punt moeten zetten achter zijn carrière als profvoetballer. ,,Ik heb toen een halfjaartje flink in de put gezeten, maar daarna toch weer de draad opgepakt,” blikt hij desgevraagd terug. ,,Ik wilde per se in de voetballerij bezig blijven en ben mijn trainersdiploma’s gaan halen. Door daar ook keihard voor te werken is me dat gelukt, heb ik toch mijn  weg in mijn favoriete sport kunnen vinden.”

Broer Pim en vader Koos
Kijkend naar de even later succesvolle jongens met wie hij doorbrak heeft Verbeek natuurlijk wel eens gedacht ‘Waarom zij wel en ik niet?’. Tegelijkertijd was er steeds het besef dat hij niet de enige was die voortijdig als prof moest afhaken. Al was het maar omdat ook zijn broer Pim en veel eerder zijn vader Koos met soortgelijke hardnekkige knieproblematiek Sparta 1 de rug hadden moeten toekeren.

Helemaal stoppen met ‘ballen’ hoeft Rob(ert) gelukkig niet. In maart 1985 verschijnt hij in het eerste van Hoofdklasser Unitas, waar Pim dan als trainer de scepter zwaait. Zijn niveau is dus dat hij wordt uitgenodigd voor het Nederlands amateurelftal, daarnaast neemt hij de junioren van NRC Ommoord onder zijn hoede.

Professioneel PSV
Het vak van oefenmeester neemt voor hem in 1988 serieuzere vormen aan wanneer hij jeugdtrainer wordt bij PSV, een job die hem zo goed bevalt dat hij er acht jaar zal blijven. ,,Daar in Eindhoven zijn toen wel mijn ogen opengegaan,” aldus Verbeek. ,,De hele organisatie was er gewoon top. Als je zag hoe er werd gerevalideerd, zo professioneel als het maar kan.  Even wat anders dan een paar keer de Schietribune op en af, zoals ik bij Sparta gewend was. En dan de geweldige trainers, die ik heb mogen meemaken, zoals Guus Hiddink, Huub Stevens en niet te vergeten de helaas overleden Hans Dorjee, wat ’n prachtvent was dat!”

Dordrecht ’90
Verbeek steekt in die Brabantse periode enorm veel op, gaat vervolgens aan de slag bij Dordrecht ’90, dat onder zijn leiding vier seizoenen lang behoorlijk zal presteren.

Met dergelijke bagage op zak denkt hij stilletjes aan een stapje hoger. Wie weet meldt Sparta zich wel. Aanbiedingen van dien aard uit eigen land blijven echter uit, waarop Verbeek zijn horizon gaat verbreden door in te gaan op pakkansen ver over de grens. Zo werkt hij in 2001 in Abu-Dabi en Dubai (bij respectievelijk Al_Jazira en Al-Shabab), traint hij vier jaar verder de jeugdselectie van Singapore en zit hij in 2007 op de bank bij het Japanse Omiya Ardija. Stuk voor stuk schitterende  avonturen, zo staan ze in zijn geheugen opgeslagen.

Artikel gaat verder onder de afbeelding

Marokko
Maar, het mooiste moet nog komen en dat wordt zijn ‘diensttijd’ bij de  Marokkaanse voetbalbond, waar Pim het vanaf 2010 als technisch directeur voor het zeggen heeft. ,,Ooit hadden we afgesproken nog eens samen ergens te gaan werken, maar dan niet in Nederland,” herinnert Robert zich. ,,Nou, die gelegenheid deed zich dan een keer voor, nadat we elkaar al zo vaak op de gekste plekken van de wereld hadden getroffen. Was het niet in Australië, toen Pim daar bondscoach was en ik in Singapore, dan was het wel in Japan. Drie jaar hebben we in Marokko met elkaar opgetrokken, een fantastische tijd.”

Die gezamenlijke ervaring heeft bijna vanzelfsprekend nog meer betekenis gekregen door het overlijden zijn beste maatje Pim eind november 2019 na een lang ziekbed. ,,We waren totaal verschillend, Pim toch best serieus, ik vaak veel luchtiger, maar wat konden we goed met elkaar opschieten. Hij hield me ook altijd in de gaten, heeft onze naaste collega Henk Duut me verteld. Hij wist alles van me, waar hij ook uithing,” aldus Robert, die de afgelopen jaren behalve Pim ook zijn beide ouders en zijn zus Cora verloor.

Nieuw Terbregge
Tegenover al die tristesse is er voor hem gelukkig – naast zijn dierbare partner Desiree – zijn meer dan goede gevoel ‘op zijn werk’: zijn dubbelrol als trainer en technisch manager bij de RV & AV op Nieuw Terbregge. Voor onbepaalde tijd is Robert Verbeek, inmiddels 60, in dienst getreden. Houdt dat ook in dat dit zijn laatste klus zal zijn? ,,Het is natuurlijk wel mooi om bij de club van jou en jouw familie de cirkel rond te maken. Komt misschien ook, omdat ik best wel met enige trots kan terugkijken op wat ik allemaal heb gedaan, al is dat niet zo algemeen bekend. Had er nog meer ingezeten? Wellicht, want soms denk ik weleens dat ik een beetje te bescheiden ben geweest. Maar ach, ik hoef nooit voorop te lopen voor de aandacht, laat mij maar lekker op het veld bezig blijven.”