Historisch gezien: Sparta – VVV uit het verleden

De Venlose Voetbal Vereniging kende na haar oprichting in 1903 een onopvallend bestaan in de amateurperiode die zonder een afdelingskampioenschap werd afgesloten. Direct na intrede in het betaalde voetbal begon een eerste sterke periode met hoge klasseringen in de eredivisie en een bekertriomf in 1959. Bekendste speler uit die tijd is Jan Klaassens, de onvermoeibare zwoeger op het middenveld die ook meer dan 50 interlands speelde. Ook Faas Wilkes acteerde een aantal jaren in Venlo. In 1961 behaalde VVV de hoogste klassering ooit, maar het jaar erop volgde plotseling degradatie. Het verval reikte zelfs tot in de Tweede Divisie, maar in 1976 werd weer promotie naar de hoogste klasse bewerkstelligd. Vanaf dat moment begon heen-en-weer gereis tussen eerste en eredivisie. In de jaren tachtig was er onder trainer Jan Reker met twee 5e plaatsen weer een goede periode, die eindigde met degradatie in 1989. Na nog twee verblijven in de hoogste afdeling werd na 1994 langdurig een stabiele plaats in de eerste divisie ingenomen. Vanaf 2007 ging het weer op en neer: promotie in 2007 via de play-offs werd gevolgd door degradatie via dezelfde weg. Het seizoen daarop werd met Keisuke Honda in de gelederen een kampioenschap in de Jupiler League gevierd. Nu bleef men zelfs vier seizoenen op het hoogste niveau, meestal via de play-offs. Na de Venlose degradatie in 2013 keerden de play-offs-resultaten zich juist steeds tegen VVV tot het in 2017 met overmacht kampioen werd. Daar handhaafde men zich onder Maurice Steijn met redelijk gemak.

De Venloërs hebben op het Kasteel een slechte staat van dienst. Als gast namen ze in de eredivisie slechts driemaal alle punten mee, uiteraard steeds in hun sterkste periodes, zoals in 1985 en 1988. Pas in 2003 kon Sparta voor het eerst sinds 1986 weer eens winnen. Daarna heerste Sparta weer in eigen huis. De grootste nederlaag leden de Noord-Limburgers in augustus 1959, toen de regerend landskampioen zesmaal scoorde: Daniëls (3x), Bosselaar (2x) en De Vries zorgden ervoor dat we na twee wedstrijden weer glorieus aan kop stonden.

Terwijl in 1977 een grote aardbeving Boekarest in puin legde en 10.000 slachtoffers eiste liet Sparta de grond in Spangen bepaald niet trillen. De sfeer in de ploeg was niet optimaal na verhalen over zijn lage verdiensten van Terry Lees en een transfer van Henny Michielsen. Toch werd het zwakke VVV betrekkelijk eenvoudig aan de kant gezet, maar vooral door de goede medewerking van de Limburgse defensie. Zo zette Michielsen de opgerukte Dries Visser mooi vrij voor 1-0 en bediende Lees Van Staveren fraai voor 2-0 binnen 20 minuten. Onnodige angst in de ploeg leidde wel tot een tegentreffer na 35 minuten, maar Leen de Goeij bracht nog voor rust de marge weer op 2 goals. De tweede helft was een parodie op voetbal, waar ongeplaatste lange ballen werden afgewisseld met domme soloacties omdat er toch niemand bewoog. In de slotminuut maakte VVV nog 3-2, maar dat kwam te laat voor echte onrust onder de 4.000 kijkers.

Na 2004 namen de Noord-Limburgers geen punten meer mee van het Kasteel. In 2016 was VVV een grote concurrent in de strijd om het kampioenschap. Al na 10 minuten deponeerde Verhaar de bal van 16 meter snoeihard in de kruising. Na een verdedigingsfout van Dougall kreeg VVV de gelijkmaker in de schoot geworpen. In de laatste 10 minuten was Verhaar beslissend voor de Spartaanse zege. Eesrt legde hij Sanusi de 2-1 voor de voeten en vlak voor tijd stiftte hij 3-1 binnen.

In 2018 ging de strijd juist om handhaving. Binnen drie minuten raakte Sparta al tweemaal het aluminium en in de 19e minuut reet een fraaie combinatie de VVV-verdediging open voor 1-0. Daarna speelde Huth de hoofdrol: eerst stopte hij een penalty om twee minuten later een afstandsschot sullig door zijn handen te laten glippen. VVV miste nog voor open goal voordat een vrije trap via de muur ongelukkig binnen viel. Weer viel de beslissing in de laatste 10 minuten: Robert Mühren draaide de score helemaal om via twee treffers.