Kasteelkanjers: Ron Stevens, veelzijdige eigen kweek die botsing met Piet Schrijvers nooit te boven kwam

Ron

Stevens (van 17 januari 1959) is zes jaar als hij zich bij Sparta aanmeldt om

zijn honger naar de bal te stillen. Pas vanaf zijn tiende kan het blonde

lefgozertje uit het Oude Westen in competitieverband zijn energie in het

rood-wit gestreepte shirt kwijt. Waarna zijn gestage opmars via alle hoogste

jeugdelftallen begint en de veelzijdige Ronnie uiteindelijk in december 1978 in

de hoofdmacht mag debuteren. De spitspositie biedt hem aanvankelijk de toegang

tot het keurkorps van Mircea Petescu, een rol die hem maar matig bevalt. ,,Kan

me nog herinneren dat we tegen FC Twente speelden, met tegenover mij Epi Drost

en Niels Overweg, twee absolute toppers. Bij ons knalde Pim Doesburg werkelijk elke bal als een speer  naar

voren en dan kon ik er achteraan, maar ik had gewoon geen schijn van kans. Die

Overweg was, geloof ik, 2 meter 11, zo sterk als een paard, ik heb alleen zijn

baard maar gezien. Op die manier werd ik dus als vervanger van Ruud Geels snel

afgeschreven,'' kan Stevens anno 2017 hartelijk lachen om zijn eerste optredens

in Sparta 1.

Voor David Loggie

Op

andere plekken zal het hem daarna beter vergaan. Middenvelder, back, centrale

verdediger, zo groeit Stevens uit tot een waardevolle bikkelaar, die voor de

duvel nog niet terugdeinst en af en toe ook nog zijn goaltjes meepikt. Met die

laatste kwaliteit voor ogen houdt Kasteelheer Barry Hughes hem achter de hand

in de uitwedstrijd tegen Ajax op 3 mei 1981. Wanneer de Amsterdammers

halverwege met 2-0 leiden komt Stevens erin voor de moegestreden David Loggie,

in de hoop voorin toch nog iets te kunnen forceren.

Dan,

met nog zo'n kwartier te spelen, loopt de Spartaan door op een bal in het

vijandelijke strafschopgebied, van de andere kant komt uit zijn doel Piet

Schrijvers, bijgenaamd De Beer van De Meer. Allebei willen ze van geen wijken

weten, maar hun botsing zorgt er wel voor dat de Amsterdamse goalie met zijn

bijna honderd kilo vol valt op zijn tegenstander, die direct zijn linkerbeen

hoort en voelt kraken. Opstaan lukt niet meer, toch laat scheidsrechter Henk

van Ettekoven doorspelen, ondanks de roep om een penalty van Ruud Geels en zijn

ploeggenoten. ,,Eerst moest Louis van Gaal nog zo'n geweldige karatesprong,

zoals we later van hem aan de zijlijn tijdens die Europa Cupfinale nog eens

hebben gezien, demonstreren, voordat die man het duel wilde stilleggen. Dat ik

lag te kermen van de pijn had hij kennelijk niet willen horen,'' haalt Stevens

zich moeiteloos voor de geest.

Oncollegiale Schrijvers

Een

gecompliceerde breuk wordt al gauw als niet geringe persoonlijke schade bij hem

vastgesteld. Hughes spreekt er schande van dat zo'n kamikazeactie als van

Schrijvers straffeloos op een Nederlandse voetbalveld heeft kunnen gebeuren,

sommige journalisten delen zijn verontwaardiging, daar blijft het bij. Van Ajax

krijgt het slachtoffer nog een opbeurend kaartje en een fruitmand, maar de

dader zal helemaal niets meer van zich laten horen. Ook niet als later Stevens'

lange lijdensweg weer eens in de media is opgehaald als een wel erg ongelukkige

samenloop van omstandigheden. ,,Tot op de dag van vandaag heb ik ook maar iets

van Schrijvers mogen vernemen,'' kan Stevens alleen maar bekennen. ,,Wat ik

ervan vind? Tsja, niet erg collegiaal natuurlijk, laten we het daar maar op

houden, want ik zit er allang niet meer mee.'' 

Welgeteld

elf maanden en twee weken gips tot aan zijn lies duurt zijn eerste traject op

weg naar herstel. Daarna veel krachthonk, tot vervelens toe, maar wel met

gewenst resultaat: in het seizoen '83-'84 kan Stevens zijn rentree in het

eerste maken. Hij komt tot 21 competitiewedstrijden in het eerste, maar is

verre van tevreden. ,,Dat linkerbeen bleef zwak, waardoor ik heel erg op mijn

rechter moest leunen, zoiets gaat op den duur verkeerd. Het zag er ook niet

meer uit, het leek wel een Biafrapootje, dat ik onder me had bungelen.''

Vriendenploeg

De

jaargang daarop zet hij zich nog een keer schrap. Zonder, ook na nog twee

operaties, de gehoopte vooruitgang, wat hem in overleg met onder anderen

clubarts Casper van Eijck doet besluiten in te stemmen met afkeuring voor het

betaalde voetbal. ,,Normaal gesproken had ik mijn beste jaren nog voor de

boeg,'' aldus Stevens, die op 3 februari 1985 tegen Excelsior (uitslag 4-0)

voor het laatst in de Eredivisie in actie komt. ,,Alles bij elkaar kijk  ik op mijn profperiode toch op terug als een

mooie tijd. We hadden toen bij Sparta echt een vriendenploeg. Na elke

thuiswedstijd was het feest in het spelershome, ook voor de vrouwen. Werd er

Chinees gehaald, tot laat in de avond gezongen en gedold, kortom schitterend!'

Stevens

bouwt nog enige seizoenen op redelijk niveau af bij de Sparta-amateurs, die

uitkomen in de Eerste Klasse, alvorens steeds een treetje lager te gaan pillen.

In het jeugdtrainerschap (bij Alexandria '66) vindt hij daarna een leuke nieuwe

uitdaging, maar niet voor lang. ,,Ik voelde me teveel een politieagent, was

meer bezig met orde houden en zaken buiten het veld dan moet voetbal, dus dat

schoot niet op.''

Vleeswaren

Om

lichamelijke actie zat hij sowieso al niet verlegen vanwege zijn baan als

bezorger bij De Zeeuw's Vlees en Vleeswaren B.V. waar hij inmiddels 34

dienstjaren op de teller heeft staan. Passief genieten van voetbal is er voor

hem nog wel bij, zij het met mate, ook wat betreft zijn eerste en grootste

voetballiefde Sparta. ,,De laatste keer dat ik ben wezen kijken was op 1 april

2013, de met veel toeters en bellen opgetuigde jubileumwedstrijd tegen FC

Emmen, die met 0-1 werd verloren. Dat was 

zo'n, voor mij onbegrijpelijke afknapper, dat ik daarna maar heb gepast.

Gelukkig gaat het nu weer beter met de club, de kans dat je me er weer eens

zult zien wordt daarom met de dag groter, haha.''